Hoe beklim je de hoogste top van Slovenië zonder drukte ?

Ja : hoe doe je dat ? Wij beklommen de Triglav (2864) in alle rust, buiten het weekend en via een ongewone route : de vallei van Kot.

Af en toe trek ik de Alpen in samen met Pascal. Hij heeft als doel om alle hoogste toppen van alle landen in Europa te bezoeken. 

Deze zomer troffen we elkaar voor de Triglav : de hoogste top van Slovenië en de laatste grote Alpentop die Pascal nog van het lijstje wil afvinken.
Of beter : we troffen elkaar gisteren, op een schitterende mooie dag op de Hoher Göll op de grens van Duitsland en Oostenrijk, waar we alle materiaal en technieken nog eens netjes op punt zetten. 

Er was maar één probleem : het zou de hele week onstabiel weer worden, met heel veel kans op intense zomeronweders vanaf de middag ongeveer. Die fraaie klim over de westgraat, de beroemde Bambergova-Plemenice graat, mochten we dus vergeten. We hadden voor niets de afgrijselijk dure parking (75 € voor een tweedaagse) en de overnachting in de berghut aan de voet van de Triglav in de Aljažev dom berghut geboekt. Gelukkige hadden we al een plan B klaar. De beslissing kon snel genomen worden : uitwijken naar één valleitje verder. De onbekende Kot-vallei. 

De parking bij Novakov Rovt is klein en - verrassing - helemaal gratis. Deze route wordt door geen enkele Sloveense berggids of reisbureau opgenomen. Wellicht omdat er in deze vallei geen berghut is voorzien. De vallei is nochtans prachtig. En vooral : voor het grootste deel perfect veilig bij onweer. 

Start met een min of meer vlak stuk van 3.5 km over de brede piste. Die gaat langzaam over in een lastig bergpad (T3) dat door gemengd bos, een puinhelling en tenslotte een indrukwekkende karstzone doorkruist. 

 

 

De bron op ca. 1350 m hoogte. Staat op de OSM kaart.

 

 

Halfweg worden we bij een pauze ingelopen door 4 jonge Zweden. Erg vreemde groepsdynamiek : twee scherp afgetrainde jonge vrouwen schieten telkens een 100 m vooruit en wachten dan ongeduldig tot de beide mannen ingehaald hebben. De eerste heeft daar geen problemen mee, de tweede is duidelijk zwaar aan het afzien.
De zenuwachtigheid heeft te maken met het komende onweer. We leggen hen uit dat ze beter rustig kunnen blijven stappen en leggen hen ook de dril uit voor deze route bij onweer : geen risico in de vallei en desnoods schuilen in de kleinere Valentina dom berghut, een uurtje verwijderd van de berghut Triglavki dom, de berghut waar we eigenlijk naar toe willen. 

Ze nemen foto's van onze kaart (hebben ze niet mee), van onze gps-app die we bij mist willen gebruiken (hadden ze nog niet van gehoord). Maar ze zijn erg leergierig en ze hebben goed materiaal en een goede stapstijl, ... kortom het klikt en we trekken als groepje van zes verder. 

In de Valentina Dom worden de drinkbussen aangevuld. Dat is nog een voordeel van deze route en heel uitzonderlijk voor de kurkdroge kalkrotsen van het Triglav gebied : je kan onderweg op twee plekken drinkwater aanvullen : na 1.5 uur stappen bij een bron, na 4 uur stappen in de Valentina berghut. 

Het laatste uur naar onze berghut is weer een ander landschap. De scherpe kalkspitsen van de Triglav en zijn buren komen prominent in beeld. Via de Kredarica (2543) komen we aan in de hut. 

De lucht bekijken (oei - één onweerskern, maar heel ver, eerder zelfs boven de laagvlakte ten zuiden van de Alpen). De nieuwste weerberichten binnenhalen en de regenradar bekijken. Wikken en wegen. Pascal en ik besluiten om er voor te gaan. 1h30 later staan we op de top. Een schitterende beleving, zo goed als geen mensen op de route en op de top. En het onweer bleef volledig uit. 

Bij het avondeten sluiten we terug aan bij onze jeugdige Zweedse vrienden-voor-2-dagen. Hoe de chemie juist gelopen is, kan ik niet meer zeggen. In elk geval : we besluiten om de dag erna nog eens de Triglav te doen. De 4 Zweden zijn ondertussen Andreas, Maria, Vanessa en Henrik en ze krijgen de meest intensieve en op maat gemaakte opleiding die ze maar kunnen bedenken. Elke pauze, elke hoogtemeter wordt van tips en commentaar voorzien. En ze nemen alles op als sponzen. Deze keer gaat alles een stuk trager. De hoogtevrees voor een deel, en ook door de vele tegenliggers. 

 

Na dik 4 uur zijn we terug in de hut. De 2 uur heen en terug van de Sloveense wegwijzers is niet realistisch.
Snelle hap, water bijvullen, en terug naar de vallei. We kennen ondertussen allemaal de dril : vanaf 13 h onweerskans, dus voor 13 h willen we voorbij Valentina dom afgedaald zijn. Dat lukt prima. We kunnen nu volop van de natuur en het landschap genieten : fantaseren over een prachtig bivak (niet toegelaten in het nationaal park), over extreem klimmen over verticale wanden (nog zo'n onbereikbare droom) en wilde dieren : ah, dat kan wel, en een kwartier later kruisen we een groepje steenbokken. Maria schakelt vlotjes van hoogtevrees naar steenbokvrees. 

 

Halfweg de afdaling is het schrikken : Henrik valt stil en trekt de T-shirt uit : overal blazen, netelroos en opgezwollen rode vlekken op de huid, vooral op de plekken waar de T-shirt doorweekt is van het zweet. Vanessa had toevallig anti-hystamine pillen bij. Ik moet er niet aan denken : een zware allergische aanval in de middel of nowhere, door één of ander chemisch product in wandelkledij. 

En dan kregen we toch nog ons onweer. Mooi getimed, als alle lastige stukken pad achter de rug zijn. Een intense en heerlijk verfrissende douche, met donders en bliksems op de toppen hoog boven ons. 

We zijn allemaal erg tevreden over deze manier om de Triglav te beklimmen. De Kot vallei is wild en afgelegen, en wellicht de mooiste manier om de berghut van de Triglav te bereiken. En zelf hadden we de vaak zeer drukke top op een erg rustig moment, totaal stressvrij. En zeer merkwaardig : in Zweden zelf is het zo goed als onmogelijk om als buitenlander een goed contact te hebben met de locals, en hier lukte dat perfect.