De Hochthron bij Salzburg

De Hochthron is een kalkplateau pop de grens van Oostenrijk en Duitsland, bij Salzburg. er zijn twee toppen (1972 m en 1853 m), ééntje voor elk van deze landen. De stad Salzburg vlakbij, en de vlotte bereikbaarheid met trein of snelweg, maken dit tot een populaire wandelbestemming.

Toch kan je er erg rustig stappen - de truc is om er te overnachten in een piepkleine onbekende berghut.

De Hochthron is de naam van de twee toppen. Het bergmassiefje wordt ook Untersberg genoemd.

De eerste dag is simpel : parkeer en klim naar de hut. Ik parkeerde me bij Hintere Rossboden, waar ik de dag erna wilde uitkomen. Dus moet ik eerst terug dalen richting de andere vallei. Ik raak aan de praat met een Belgisch duo dat net terug is van een tochtje op het plateau en op weg is naar de camper. We dalen een half uur samen af, en ik krijg nog een pak nuttige tips.

En dan begint het. Er is geen ontsnappen aan : om op de Hochthron te komen moet je zo'n 1500 m stijgen. De Toni Lenz berghut ligt op 1425 m, dus voor mij zijn er maar een 1000 m+. Voor de zekerheid had ik zelf eten en een kookvuurtje mee - soms houdt de keuken in een berghut er al mee op rond 18 of 18h30. Dat was overbodig : rond 20 h zit ik te genieten van een avondmaal samen met een koppel trailrunners die extra traag willen afdalen omwille van een blessure. Het doet hen precies niet veel : ze nemen nog volop lachende foto's voor hun Facebook of Instagram.

Ik ben de enige gast die overnacht. Alles wat nodig is, is er : het zweet afspoelen bij de waterbak van de bron, een goed bedje, een goed stopcontact om de telefoon bij te laden, eten en drinken.

's Morgens zitten vlak boven de hut een hele groep gemzen. Wat een plezier en luxe om ze gewoon bezig te zien zonder dat ze in paniek weglopen.

Ik ben de enige op het pad van de IJsgrot. Een geologische curiositeit : de luchtcirculatie in deze grot zorgt ervoor dat in de winter koude vrieslucht wordt aangezogen, en in de zomer de warme buitenlucht wordt buitengehouden. De onderste zalen van de grot liggen onder een metersdikke ijslaag. Zonder frontal (de aan/uit knop is gisteren afgebroken) kan ik er niet dieper in. Jammer. Het vervolg : de tunnels en terrassen van de Thomas Eder Steig, zijn nog heerlijk fris - op zonnige namiddagen wordt het hier vlot een stuk boven de 40°C.

Ik stippelde een lus uit over de twee toppen : de Salzburger en de Berchtesgradener Hochthron. Op papier erg vlot stappen. In de praktijk is alles hier een flink stuk lastiger dan de kaart doet geloven. Het hele plateau zit vol zinkgaten, kloven, richels, ... dus moet je voortdurend omlopen of korte stukjes dalen en terug stijgen. Maar erg mooi. De vergelijkingen met mijn geliefde Vercors en Chartreuse in Frankrijk liggen voor de hand. Maar zijn ook onjuist : dit massief heeft een heel eigen karakter. En is trouwens ook veel kleine.

De kosten die gemaakt worden om de paden te onderhouden moeten hier gigantisch zijn. De gewone kosten om schade door erosie of een lawine aan te pakken. En de hoge extra kosten om houten of stalen trappen en leuningen om de zoveel jaar te onderhouden. Alleen al de paden in de ijsgrot komen neer op 1000 manuren per jaar. De rest van de paden nog eens zoveel meer. Dit bevestigt alleen maar dat de noodkreet van de Oostenrijkse Alpenclub dat er veel te weinig geld is om de paden te onderhouden ook een symptoom is van de veel te agressieve manier om lastige routes met veel kabels en trappen toch voor ongetrainde stappers toegankelijk te maken. In Frankrijk of Zwitserland zou men die routes gewoon niet voorzien van al die trappen en kabels en zeggen dat dit een route is voor gevorderde wandelaars met stevige kennis van alpine technieken.

De Salzburger Hochthron is die van de teensletstoeristen. De kabelbaan komt tot vlak bij de top. Even genieten van het uitzicht en terug naar het colletje tussen de beide toppen. Ik probeer een alternatief pad, maar dat is hopeloos : alleen het ene gemarkeerde pad leidt door het labyrint van zinkgaten, dolines, kloven, ... en de kruipdennen op de schaarse vlakkere stukken.

Op het colletje - de Mittagscharte - bezoek ik een kleine grot. Een heel speciale erg rustige en aardse sfeer. Blijkbaar zijn er nog anderen die dit aanvoelen, want er is een kapelhoekje en een meer druïdisch meditatiehoekje. Ik geniet volop van de rust. Tot de gevoelstemperatuur van heerlijk koel omkantelt naar iets te kil en fris.

Op weg naar de Brechtesgradener Hochthron is het één aaneenschakeling van vreemde erosievormen. Ik kom ogen tekort : nog dichtgesneeuwe putten met klifranden, rotsbruggen, ... vlakbij en een flink stuk van de Beierse Alpen als achtergrond. Ik ken de bergen hier niet goed, maar de Watzmann (één van de bekendste toppen) en de Höher Goll (waar ik een week geleden was) zijn duidelijke landmarks.
Op de top kom ik weer nieuwe mensen tegen : klimmers die hier kwamen met de via ferrata en hikers op weg naar de grotere en meer populaire berghut : het Störhaus. Veel te druk. Voor de (late) middagpicknick kies ik toch voor een schaduwplekje onder een den met een breed zicht op het zuidwesten.

De afdaling loopt relax. Van op een col kom ik terecht op de Rosslandsteig, die min of meer horizontaal een heel stuk van de Hochthron-zuidwand dwarst. Warm - dat wel. Het chaletje van Scheibenkaser is op het eerste zicht buiten gebruik, maar gelukkig is de bron fris en goed onderhouden.

De rest van de afdaling is in een bos dat langzaam overgaat van dennen naar loofbos. Erg lang : de bergen zijn dan misschien niet hoog, net geen 2000 m, maar de dorpen en parkings liggen wel erg laag. Ik sta op de hoogste parking voor de Untersberg, bij Rossboden, op ca. 750 m hoogte.

Bij de auto gooi ik de rugzak af en pak ik een handdoek en een setje verse kleren. 10 min boven de parking en boven de huizen van Rossboden, is een prachtige plek voor een verfrissend badje. Puur genieten.